رژیم حاكم عملاً و در معنی، اسراییل را حمایت می‌كرد، روابط وسیع اقتصادی داشت، نفت مورد نیاز را تحویل می‌داد كالای اسراییل بسوی ایران سرازیر بود و تبادل اطلاعات انجام می‌گرفت ساواك و موساد همكاری گسترده‌ای را داشتند. روابط ایران با اسراییل روابط سیاسی رسمی(دوژوره) نبود بلكه روابط به اصطلاح (دوفاكتو) برقرار نمود بدین ترتیب بدون داشتن روابط سیاسی رسمی، دو دولت عملاً روابط دارند، ولی نه از طریق سفیر. دولت ایران موافقت كرده بود كه آژانس یهود كه یك سازمان یهودی جهانی است و فعالیت عمده‌اش مهاجرت دادن یهودیان محل به اسراییل می‌باشد در تهران دفتر نمایندگی باز كند و دولت اسراییل پذیرفت كه دولت سوییس حافظ منافع ایران در اسراییل باشد و در سفارت سوییس در آنجا دفتری به نام دفتر حفاظت منافع ایران تأسیس شود. آن دفتر كه در شروع كار در رأس آن یك كارمند سوییسی سفارت قرار داشت چون به تدریج كارش زیاد شد و یا تعداد یهودیان ایرانی كه به اسراییل مهاجرت نموده بودند مراجعات زیادی می‌نمودند و هم چنین با توسعه‌ای كه روابط دستگاههای مختلف ایرانی با اسراییل یافته بود و مخصوصاً توسعه بازرگانی و این که كارها به زبان فارسی باید انجام گیرد دولت سوییس تقاضا نمود یك مأمور ایرانی در آن «دفترحفاظت» گذارده شود كه سفارت سوییس او را بعنوان یك دیپلمات سوییسی به وزارت خارجه اسراییل معرفی نماید این كار انجام شد ولی توسعه روابط آن دفتر را بصورت یك نمایندگی كوچك در آورد كه در رأس آن مأموری با مقام رایزن تعیین می‌گردد نام آن نمایندگی در وزارت امور خارجه «برن٢» می‌باشد (به مناسبت نام پایتخت سوییس و این كه برن سفارت ایران در سوییس می‌باشد.)
در وزارت امور خارجه كارهای مربوط به روابط با اسراییل در اداره هشتم سیاسی انجام می‌شود (می‌شد) و مدیر كل سیاسی ‌آسیا و افریقا نظارت بر آن را دارد این كارها تنها مربوط به مسایل و مشكلات یهودیان ایرانی مهاجر و روابط آنها با خانواده‌شان كه در ایران مانده‌اند نمی باشد بلكه جنبه‌های بازرگانی و فرهنگی و پزشكی و همكاریها در بعضی كارهای امنیتی و نظامی نیز دارد ولی این همكاریها در وزارت امور خارجه منعكس نمی‌شود اصولاً آن چه از روابط ایران و اسراییل در وزارت خارجه دیده می‌شد سهم بسیار كوچكی از روابط موجود بود زیرا نمی بایستی از روابط «دوفاكتو» تجاوز نماید و موجب ایراد و گله و رنجش كشورهای دوست كه با اسراییل در حالت جنگ بودند گردد.» [i]

تمایلات نژادپرستانه‌ی یهودیان مانع از فعالیت‌های تبلیغی و ترویج مذهب توسط این جماعت می‌شود. یهودیان نه خود به دین‌های دیگر در می‌آیند و نه دیگران را به مذهب‌شان دعوت می‌كنند. اما از آن جایی كه قصد نفوذ در جوامع را دارند، فرقه ‌سازی و بدعت ‌گذاری در سایر مذاهب را به عنوان راهكارهای اساسی برای نیل به مقاصد خود، در پیش گرفته‌اند. در سراسر تاریخ، شواهد بسیاری وجود دارد كه یهودیان با پروراندن و حمایت فرقه‌های مذهبی، در ممالك مختلف، راه نفوذ خود را به داخل آنها گشوده‌اند و در پیش نقاب‌های جدید مسیر رسیدن به اهداف سیاسی و اقتصادی‌شان را هموار كرده‌اند... در ایران و در عصری كه مورد نظر ماست، به ویژه عصر پهلوی دوم، فرقه‌ی بدعت‌گذار مذهبی كه به طور كامل در خدمت اهداف و مقاصد یهود قرار داشت، بهائیان بودند!

کتمان عقیده در هر حال و در هر موقعی مذموم و قبیح و مخالف مبادی سامیه این امر خطیر». و نیز «در هر حال تقیه و کتمان عقیده و مداهنه ممنوع و مذموم و بکلّی مخالف مصالح و مقتضیات امریه است.» و نیز: «به هیچ وجه من الوجوه خود را تابع ادیان سابقه و شرایع منسوخه معرّفی ننمایند.

احدی خود را مسلمان، مسیحی، کلیمی و یا زردشتی، معرّفی ننماید. مسامحه و مساهله در این مورد، تبرّی از امراللّه است، و تبرّی مُحْدِثِ انقلابی عظیم است و موجب خسرانی شدید؛ زنهار زنهار. [xiv]

چنین به نظر می رسید كه حكومت ایران عزم جزم دارد كه ایران را از جامعه بهائی خلاصی بخشد به همین سبب راه دیگری كه در پیش گرفت پاك كردن حافظه تاریخی ایران بود ــ از طریق تخریب یا هتك حرمت اماكن مقدس و متبرك بهائی (كه اغلب آنها آثار و مكانهای تاریخی و میراث فرهنگی ــ معماری ایران بودند). در ١٩٧٩ میلادی خانه [حضرت] باب یكی از مقدسترین مكان ها در عالم بهایی تخریب شد. خانه [حضرت] بهاءالله كه بنیانگزار دیانت بهایی دوران كودكی خود را در آن سپری كرده بود بلافاصله پس از انقلاب تخریب گشت و محل آن به معرض فروش گذارده شد. در ١٩٩٣ به بهانه ساخت یك مركز فرهنگی مربوط به شهرداری، ١٥٠٠٠ قبر در گورستان زیبا و مرتب بهائی تهران با بلدوزر زیر و رو شد. در آوریل ٢٠٠٤ مدفن یكی از نخستین مؤمنان و حواری [حضرت] باب، آرامگاه ملا محمد علی بار فروشی ملقب به قدوس در بابل تخریب شد. در ژوئن ٢٠٠٤ منزل میرزا عباس نوری (پدر [حضرت] بهاءالله كه یك والی معروف و از خطاطان شهیر ایران بود) به ظاهر برای ایجاد یك قبرستان اسلامی به ویرانی كشیده شد. [xvi]
(٢٠٠٤) Baha'i World News Service

پرسش و پاسخ – چرا اماکن مقدس دیانت بهائی در کشور اسرائیل قرار گرفته است؟
پرسش – آیا این واقعیت که مهمترین اماکن مقدس فرقه ضاله بهائیت در فلسطین اشغالی قرارگرفته، نمی تواند بهترین نشان آن باشد که بهائیان جاسوسان و مزدوران حکومت اشغالگر قدس هستند؟
پاسخ – حکومت ایران که خود را «جمهوری اسلامی» می خواند و اعلام می دارد که دین رسمی کشور، اسلام، و مذهب رسمی آن شیعه اثنی عشری است، نه تنها در واقع ادیان دیگر را دفع می کند، بلکه مسلمانان سنی و آنانی را هم که به مذهب شیعه اثنی عشری تعلق ندارند، گمراه و منحرف از دین می داند (رجوع شود به سخنان آیت الله احمد جنتی که در یک نماز جمعه گفته بود: آنانی که مسلمان شیعه نیستند، حیوانات فساد کننده به روی کره زمین هستند) بنابراین، همه اقلیتهای دینی در ایران زیر فشار قرار دارند و با آن که ظاهرا اقلیتهای مسیحی (ارمنی، آسوری و فرقه های دیگر مسیحیت)، یهودیان و زرتشتیها از برخی حقوق مدنی برخوردار هستند، ولی همگان می دانند که تا چه حد حقوق شهروندی آنان پایمال می شود.
«گناه» بهائیان در ایران جنبه مضاعف دارد: زیرا آنها نه تنها یک اقلیت دینی محسوب می شوند، بلکه دین آنان از دیدگاه حکومت ایران بدترین انحراف مذهبی از اسلام راستین تلقی می گردد و از آنجا که اکثر پیروان دین بهاءالله در ایران اجداد مسلمان داشته اند و یا خود پیشتر مسلمان بوده اند، خارج از دین محسوب می گردند و مهدور الدم خوانده می شوند.
گرچه از هنگام به روی کار آمدن حکومت بنیادگرای اسلامی در ایران، هزاران نفر از شهروندان بهائی که کوچکترین امکان دفاعی از خود نداشته اند کشتار شده اند و اموال آنها به غارت رفته، و صدها تن از بهائیان سرشناس (که شمار زیادی مهندس و پزشک و دانشمند در میان آنها وجود داشته) اعدام شده اند، حکومت نمی تواند همه آنها را به قتل برساند، زیرا موقعیت بین المللی و هشیاری سازمانهای حقوق بشر در جهان چنین امکانی را نمی دهد.
بنابراین، رژیم ایران می کوشد از طریق وارد آوردن اتهامات وخیم به اقلیت بهائی، کشتار آنان و تعقیب و آزار پیروان این آئین را موجه جلوه دهد که یکی از رایج ترین اتهاماتی که رژیم ایران به این «دشمنان» خود وارد می آورد، «جاسوسی به سود اسرائیل» و یا «خرابکاری و بمب گذاری» است. – و به دنبال انفجار سهمناک شیراز که در آن بیش از ١٢ نفر کشته شدند و دهها تن دیگر زخمی گردیدند، حکومت کوشید این جنایت را به رهبران دیانت بهائی نسبت دهد تا بازداشت آنان و اقدامات بعدی خویش را توجیه نماید.
به گزارش تارنمای خبری شمال نیوز، امام جمعه بابل چندی پیش در خطبه خود گفت: بهائی ها گروه کافری هستند که ارتباط داشتن با آنها دارای اشکال است و افزود: طبق فتاوی صریح مراجع تقلید، بدن بهائیان نجس است. آیت الله خمینی نیز در کتاب توضیح المسائل، در بخشی تحت عنوان «کافر» نوشته بود: هر آن کس که حضرت محمد را به عنوان رسول الله و خاتم النبیین نمی پذیرد نجس است و حتی موی سر او و ناخن انگشتانش نیز نجس محسوب می شود.
مهمترین دلیلی که رژیم ایران برای «جاسوس» بودن بهائیان کشور اقامه می کند، این واقعیت است که اماکن مقدس بهائی در خاک اسرائیل قرار دارد. رژیم می گوید: از آنجا که آرامگاههای مقدس بهائی (آرامگاه باب، بهاءالله و عبدالبهاء) در کشور اسرائیل قرار دارد، پس بهائیان جاسوسان اسرائیل اند.
مقامات بهائی در پاسخ به این اتهام واهی توضیح داده می گویند: وجود اماکن مقدسه اهل ادیان مختلف در سرزمین یهود، نمی تواند این ادعا را به وجود آورد که پیروان این ادیان جاسوسان اسرائیل هستند. این ادعا درست همانند آن است که گفته شود از آنجا که زادگاه و آرامگاه عیسی مسیح در خاک اسرائیل است، پس مسیحیان جهان جاسوس اسرائیل محسوب می شوند – و یا گفته شود که چون شهر اورشلیم مدتی قبله گاه مسلمان جهان بوده (و حضرت محمد قبله گاه را به مکه منتقل ساخت) و امروز نیز مسلمان همچنان اورشلیم را مقدس می دانند و به زیارت آن می آیند و مساجد الاقصی و قبة الصخره در آن قرار دارد، پس مسلمانان جهان نیز جاسوس اسرائیل هستند و اگر مسلمانان جهان برای اماکن متبرکه اسلامی در اورشلیم هدیه مالی می فرستند، پس عوامل خرابکاری اسرائیل هستند.
در زمانی که رهبران دین بهائی خاک اسرائیل را به عنوان سرزمین مقدس خویش گزیدند (و این گزینش بسیار طبیعی بود، زیرا سرزمین اسرائیل خاستگاه ادیان یکتاپرست بوده که آئین بهائیت خود را جزئی از آن می داند)، این سرزمین در تسلط امپراطوری عثمانی قرار داشت و بخشی از خلافت اسلامی سلطان عثمانی محسوب می شد و کشور اسرائیل هنوز استقلال خود را باز نیافته بود.
بهاءالله که آئین بهائیت را در ایران پایه گذاری کرد، در سال ١٢٦٩ هجری قمری (١٨٥٣ میلادی) به فرمان ناصرالدین شاه که دین او را «ضاله» می دانست، پس از قتل عام شمار زیادی از «بابی ها»، او را همراه با همه اعضای خانواده و شماری از پیروانش از ایران بیرون کرد. آنان مدت ده سال در بغداد بودند و به دستور سلطان عثمانی (و گویا به درخواست حکومت ایران) به استانبول انتقال یافتند و سپس به ادرنه تبعید گشتند.
در ادامه فشارهای سران حکومت ایران در آن دوران، سلطان عثمانی دستور داد که آنان به شهر عکا در سرزمین تاریخی اسرائیل (که در آن دوران تحت تسلط امپراطوری عثمانی قرار داشت و بخش کم اهمیتی از ولایت شامات سوریه محسوب می گردید) تبعید شوند. عکا در آن هنگام شهری مخروبه و کم جمعیت بود و یکی از نقاط دورافتاده امپراطوری محسوب می گردید.
بهاءالله و یارانش را در یک سربازخانه در آن شهر جای دادند و در واقع همه آنها زندانی و زیر نظر بودند که این امر حدود ٢٤ سال ادامه یافت.
جامعه بهائی در ادامه پاسخهای خود به اتهامات بی اساس و بهانه های سران حکومت ایران در مورد «روابط ویژه بهائیان با اسرائیل» می گوید: در آن هنگام، سرزمین اسرائیل که بخش کم اهمیتی از امپراطوری عثمانی را تشکیل می داد، تحت فرمانروائی مسلمانان قرار داشت، تا حدی که مفتی عکا که فردی به نام شیخ محمود بود در صدد قتل بهاءالله و پیروانش برآمد.
با توجه به این واقعیات تاریخی، بسیار طبیعی است که با درگذشت بهاءالله، او را در نقطه ای در حومه عکا به خاک سپردند. عبدالبهاء فرزند بهاءالله نیز که جانشین روحانی پدر خود شده بود، مدت ٤٠ سال در عکا زندانی و یا در تبعید تحت نظر قرار داشت. او نیز پس از درگذشت، در شهر حیفا دفن شد که در فاصله چند ده کیلومتری از عکا قرار دارد. اسرائیل استقلال دوباره خود را در سال ١٩٤٨ یعنی حدود ٨٠ سال پس از تبعید بنیانگزاران دیانت بهائی به دست آورد. امروز آرامگاه عبدالبهاء به روی تپه بلند کرمل و باغ بسیار زیبائی که در دامنه آن احداث شده، یکی از زیباترین جاذبه های گردشگری اسرائیل محسوب می شود و یونسکو نیز آن را به عنوان یکی از میراث های فرهنگی خانواده جهانی ثبت کرده است. برای ایرانی زادگان اسرائیل این افتخار نیز وجود دارد که این مکان زیبا «باغ ایرانی» (Persian Gardens) نامیده می شود و موجب اعتلای نام ایران و فرهنگ ایرانی است.
هر سال هزاران نفر بهائی از سراسر جهان برای ادای فریضه دینی و زیارت از اماکن مقدس بهائی و انجام خدمت نسبت به باور مذهبی خود، از اسرائیل دیدن می کنند و برای اماکن متبرکه بهائی در این کشور و نگاهداری و گسترش آنها تبرعات می فرستند – همان گونه که پیروان تشییع و خادمان اهل بیت، به زیارت اماکن مقدس شیعه در نجف و کربلا و کاظمین می روند و به عراق تبرعات می فرستند و هرگز به این علت که آنها به زیارت عتبات عالیات و یا حج می روند نمی توان برچسب جاسوسی عراق و عربستان به آن ها بست. اسرائیل به تشکیلات جهانی بهائی که مسوول اداره کردن این دیانت در سراسر جهان هستند و مهمترین ادارات آن در شهر حیفا قرار دارد، در حفظ اماکن مقدس آنان در خاک این کشور همه یاری های لازم را می رساند – همان گونه که اماکن مقدس مسیحیت، اسلام و یهودیت در اسرائیل به دقت حفظ می شود و از یاری های لازم برخوردار می گردد. پاسداری از آزادی دینی یکی از تعهدات اخلاقی و بین المللی اسرائیل است و همه ادیان بشری و از جمله دین بهاءالله را شامل می گردد و این یکی از بزرگترین افتخارات اسرائیل است.

چهارشنبه ۲۲ بهمن ۱٣٨۶ - ۱۱ فوریه ۲۰۰٨ همبستگی:
موقعی که هویدا به راهروی دادگاه می آید یکی از آقایان روحانی که آن جا بوده و من مایل نیستم الان اسم او را ببرم در راهرو با هفت تیر کمری خودش او را می کشد. بدین ترتیب آقای هویدا را می برند روی صندلی اش می نشانند و عکس بر می دارند و حکم اعدامش را برایش قرائت می کنند.
میزان نیوز: دکتر ابراهیم یزدی دبیر کل نهضت آزادی ایران در سالگرد انقلاب اسلامی در فیلم کوتاهی در خلال بیان خاطراتش مطالب جدیدی را از اعدام هویدا مطرح کرده است.
وی در این فیلم می گوید: وقتی هویدا را از پادگان جمشیدیه به مدرسه ی رفاه آوردند به من گفت که فلانی من حرف های زیادی دارم که باید بزنم. این خیلی طبیعی بود فردی که ١٤ سال نخست وزیری یک نظام را کرده است اطلاعات بسیار گسترده ای از درون نظام داشته باشد. پیش فرض من این است که می خواست راجع به نظام گذشته حرف بزند.
من با توجه به این که اطرافیان شاه یک عداوت خاصی با هویدا پیدا کرده بودند و به همین دلیل او را به زندان انداخته بودند نگران بودم که در آن اتاقی که همه ی فرماندهان نظام قبل در آن بودند او را در آن اتاق خفه اش بکنند.
بنابراین من در مدرسه ی رفاه یک اتاق دیگری را ترتیب دادم که هویدا را آن جا تنها نگهداری کنند. من به آقای خمینی گفتم که هویدا اسرار زیادی دارد. زمانی می شود که ما می گفتیم خاندان پهلوی فاسد بودند و روابط کثیفی داشتند، خب ما مخالف بودیم و می توانستیم هر حرفی را بزنیم. اما نخست وزیری که ١٤ سال مسئول بود است می خواهد حرف بزند. باید بگذاریم حرفش را بزند. آقای خمینی پیشنهاد من را پذیرفت. به خلخالی گفت همان جور که فلانی می گوید عمل کنید.
دکتر یزدی در جواب سوالی در مورد نحوه ی اعدام هویدا می گوید: هنگامی که هویدا شروع کرد که بگوید در دوران ١٤ ساله زمامداری او به عنوان نخست وزیر شاه چه اتفاقاتی افتاده است و خاطراتش را بیان بکند، رییس جلسه به دادگاه تنفسی کوتاه می دهد. موقعی که هویدا به راهروی دادگاه می آید یکی از آقایان روحانی که آن جا بوده و من مایل نیستم الان اسم او را ببرم در راهرو با هفت تیر کمری خودش او را می کشد. بدین ترتیب آقای هویدا را می برند روی صندلی اش می نشانند و عکس بر می دارند و حکم اعدامش را برایش قرائت می کنند و بعد می برند. اصلا چنین چیزی نبود که اعدامش بکنند.
دکتر یزدی در ادامه با تاسف از این که با مرگ زود هنگام هویدا مملکت ما را از یک سری حقایق تاریخی اش محروم کردند بیان می دارد: اگر هویدا سخن می گفت به نفع چه کسی و به ضرر چه کسانی بود!؟ قطعاً اگر هویدا مجال پیدا می کرد که سخن بگوید سخنانش به نفع شاه و اطرافیان حاکم او نبود. بنابراین من این احتمال را مردود نمی دانم که کسانی که نفوذ کرده بودند در آن جا برای آن که هویدا حرف و سخنی نگوید به دست آن فرد او را کشتند. تا در همین جا پرونده مختومه بشود. هویدا به این ترتیب کشته شد.[xxi]

نویسنده انگیزه خود در نوشتن كتاب را چنین خلاصه میكند: «پر كردن حلقه های مفقوده در میان میلیونها جمله ای كه درباره اسلام سیاسی و سیاستهای ایالات متحده بعد از ۱۱ سپتامبر نوشته شده.»
به قول او: هدف كتاب پاسخ دادن به این سئوال است كه: «چگونه شد به این مخمصه دچار شدیم؟»

در این كتاب قصد دارم به بخشی از این سئوال پاسخ دهم كه چرا دولت آمریكا و بسیاری از متحدینش به مدت بیش از ۵۰ سال «جناح راست اسلامی» را به عنوان شركایی مطلوب در جنگ سرد برای خود انتخاب كردند. برخورد من در این كتاب به صورت یك مورخ نیست بلكه به عنوان یك خبرنگار است. بخش وسیعی از كتاب بر پایه مصاحبه های طولانی با شمار زیادی از ماموران با سابقه وزارت خارجه، سازمان سیا، پنتاگون و رهبران بخش خصوصی است كه در بسیاری از رویدادهای نیم قرن اخیر شركت فعال داشته اند... تقریبا همه ی افرادی كه با آنها مصاحبه كرده ام مطالبشان علنی و مستند و همه ی وقایع مندرج در كتاب همراه با ذكر منابع موثق است.
این كتاب لااقل به برخی از پرسشهای آنانی كه از پشتیبانی دولت آمریكا از رژیم كنونی حاكم بر عراق كه زیر رهبری راست افراطی مذهبی و اصول گرایان شیعه طرفدار آیت الله های ایرانی است تعجب میكنند، پاسخ میدهد. برای آنهایی كه دلواپس افتادن كشورهایی چون مصر، سوریه، الجزایر، پاكستان و دیگر كشورهای خاورمیانه و آسیای جنوبی زیر سیطره اسلام سیاسی هستند لااقل برخی از دلایل این پدیده توضیح داده میشود».

امروز به سادگی صحبت از «جدال تمدنها» میشود. اما در این كتاب نشان داده میشود كه از چند دهه قبل از یازده سپتامبر متعصب ترین و كار كشته ترین فعالان سازمان های اصول گرای اسلامی بویژه جناح افراطی آن اكثر به دو دلیل به عنوان متحدین دولت های انگلیس و آمریكا مورد استقبال قرار میگرفتند: اول آنكه ضد كمونیست هایی سرسخت و بیرحم بودند. دوم آنكه مخالف ملی گرایان غیرمذهبی (سكولار) مانند جمال عبدالناصر در مصر و دكتر مصدق در ایران بودند.

در سالهای دهه ی ۱۹۵۰، ایالات متحده فرصت آن را داشت كه با ملی گرایان كنار آید و بسیاری از سیاستمداران آمریكا هم در واقع چنین پیشنهاد میكردند. اما سرانجام ملی گرایان جهان سوم برای شركت در مبارزه علیه شوروی به عنوان افراد و نیروهای غیرقابل اعتماد كنار گذاشته شدند. در عوض به سالهای پایانی دهه ی ۱۹۵۰ كه میرسیم ایالات متحده جای آنكه دست اتحاد به سوی نیروهای ترقی خواه غیرمذهبی (سكولار) ‌در خاورمیانه و كشورهای عربی دراز كند متحد نیروهای ارتجاعی اسلام گرای عربستان گردید و در نتیجه دولت آمریكا به جای دوستی با جمال عبدالناصر عهد اتحاد با خاندان سعودی بست...
... برای ما مردم ایران، كتاب از آن جهت اهمیت دارد كه شاید‌ برای نخستین بار از زبان ماموران عالیرتبه سازمان سیا، وزارت خارجه و وزارت دفاع آمریكا ارتباطات گسترده میان بخشی از روحانیت شیعه با دستگاههای امنیتی آمریكا و انگلیس در دوران جنبش ملی شدن صنعت نفت به رهبری دكتر مصدق و نقش این روحانیون در كودتای ۲۸ مرداد و برانداختن دولت دكتر مصدق و نیز جریان سلسله حوادثی را می شنویم كه زیر نظر دستگاههای امنیتی آمریكا اتفاق افتاده و منجر به سوار شدن روحانیت دست راستی بر موج انقلاب ۱۳۵۷ و قدرت گیری خمینی و اطرافیانش گردید.
لازم به تذكر است كه در سالهای اخیر به دلیل بالا گرفتن اختلاف میان سازمان سیا از یك سو و پنتاگون و كاخ سفید از سوی دیگر شماری از ماموران قدیمی و بازنشسته سازمان سیا حاضر به افشاگری گوشه هایی از فعالیت خود شده اند و از این رو خبرنگاران پژوهشگری چون رابرت درایفوس از این موقعیت استفاده كرده و اسراری را بر ملا ساخته اند. در سطور بالا هدف از نوشتن كتاب را از زبان نویسنده نقل كردم. در زیر فرازهایی از كتاب را كه مربوط به تاریخ پنجاه و چند سال اخیر كشورمان بوده است میآورم.
... كتاب علاوه بر روشن كردن ریشه های جنگ ایران و عراق به روشن شدن نكته دیگری نیز كمك میكند و آن هم اختلاف میان برژینسكی مشاور امنیتی جیمی كارتر و سایرس ونس وزیر خارجه آمریكاست. برژینسكی ابتدا درصدد كودتای نظامی برای حفظ شاه بود، اما سیر حوادث در مدت كوتاهی نظر او را تغییر میدهد و به فكر استفاده از رژیم تازه به قدرت رسیده برای «كمربند سبز» در برابر شوروی میافتد. هنری پرشت به نویسنده كتاب در این رابطه می گوید:
یك بار هال ساندرز (معاون وزارت خارجه در امور خاورمیانه) برای دیداری به كاخ سفید میرود. وقتی از آنجا برگشت به من گفت: «خوشحال خواهی شد اگر به تو بگویم كه ما درصدد هستیم روابط جدیدی با ایران برقرار كنیم.» نظریه مطرح شده این بود‌ كه ما میتوانیم از نیروهای اسلامی علیه شوروی استفاده كنیم. تئوری این بود‌كه یك كمربند بحران زا وجود دارد بنابر این یك كمربند اسلامی میتواند علیه شوروی بسیج شود. این دیدگاه از آن برژینسكی بود. به گفته ریچارد كاتوم بر افتادن شاه از نظر برژینسكی یك فاجعه بود. در ابتدا برژینسكی خواهان یك پینوشه در ایران بود.
اما وقتی این مسئله صورت نگرفت درصدد برقراری اتحاد با نیروهای اسلامی در حال ظهور و از جمله جمهوری اسلامی افتاد. هدف برژینسكی به هیچ رو وجود ثبات در منطقه نبود. هدف او ایجاد اتحاد همه جانبه ای علیه شوروی در منطقه بود كه آن را كمربند یا «قوس بحران زا» مینامید. به تابستان ۱۹۷۹ كه میرسیم برژینسكی به صداقت ضد كمونیستی خمینی اطمینان پیدا كرد.

... ناراحتی دیگر آیت الله منتظری خرید و وارد کردن اسلحه از اسرائیل بود که گرچه رجال سیاسی زمان بسیار کوشیدند تا مساله لو نرود بالاخره مساله تا حدّی سر و صدا کرد و قسمت کوچکی از آن که شامل سفر محرمانۀ مکفارلند (نمایندۀ ریگان) به ایران موضوع روز رسانه های امریکا شد. خرید تسلیحات اسرائیلی برای جنگ با عراق بود که ایشان را ناراحت کرده بود (خاطرات آقای منتظری، صص ٣٢٨- ٣٢٩ و٣٣٩). در همین سالها بود که با وصلۀ ارتباط با صهیونیزم و «جاسوسی برای اسرائیل» تعامل نظام با بهائیان آنان را مرز نسل کشی سوق داد. یعنی در حالی که جمهوری اسلامی زیر میزی از اسرائیل بمب و موشک و تفنگ و قطعات یدک هواپیما می خرید و اسرائیل با وجود تحریم به ایران تسلیحات نظامی می خرید و نفت به آن می فروخت، بهائیان را به گناه ساختگی جاسوسی برای اسرائیل شکنجه و اعدام می کردند. گفتنی است که هم زمان لابی اسرائیل هم از حکومت ایران درامریكا دفاع می کرد و فعالیت اِیپک (لابی مطرح و دست راستی طرفدار اسرائیل) بر طرفداری از نظام جمهوری اسلامی بنا شده بود (اتحاد خائنانه، پیشگفتار).[xxiv] دولت اسرائیل هم در دهۀ هشتاد (١٣٦٠ خورشیدی) و در بحبوحۀ حمام خون و آزار بهائیان هیچگاه به تحریمهای اقتصادی جامعۀ بین الملل علیه ایران ارجی نگذاشت» (کتاب افشاکنندۀ و مطرح تازه چاپ: لابی اسرائیل و سیاست خارجی ایالات متحدهء امریكا، صص ٢٨٣ و٢٨٨). [xxv]

مدتی است که فردی معین با اهداف سودجویانه به جعل کتب خاطرات به ‌نام برخی چهره‌های سرشناس دوران پهلوی دست می‌زند و هیچ کس متعرض او نمی‌شود. او ابتدا به جعل خاطرات فریده دیبا پرداخت و کتابی فراهم آورد به ‌نام دخترم فرح که با اقبال و فروش فراوان مواجه شد. وی سپس خاطراتی به‌نام تاج ‌الملوک پهلوی (مادر محمدرضا شاه پهلوی) به بازار عرضه کرد و اخیراً، شنیدم که، گویا خاطراتی به‌ نام اردشیر زاهدی منتشر کرده است. من از همان آغاز در محافل مختلف این جعل را متذکر می‌شدم و مخاطرات آن را بر می‌شمردم. در برخی موارد کارم به بحث کشیده می‌شد. مثلاً، حتی مادر من حاضر نبود بپذیرد که کتاب محبوبش، خاطرات فریده دیبا، جعلی است.
متأسفانه وزارت ارشاد در این زمینه سکوت کرده و معلوم نیست به چه دلیل مجوز نشر کتابی را صادر می‌کند که به‌ نام نویسنده‌ یا مترجمی مجهول‌الهویه به چاپ می‌رسد. آیا به راستی، متولیان نشر کتاب در وزارت ارشاد از جعلی بودن این نوع کتب مطلع نیستند؟ نمی‌دانم.
به هرحال، به ‌نظر من، این جعلیات هر چند با هدف سودجویی فردی صورت می‌گیرد، ولی دامنه مخاطرات و پیامدهای منفی آن همه‌گیر است و اعتبار نشر کتب تاریخی در ایران را مخدوش می‌کند. دقیقاً به همین دلیل بود که خانم فرح پهلوی اخیراً (جمعه ٢٩ اسفند ١٣٨٢) در پاسخ به پرسش آقای احمد بهارلو، مسئول بخش فارسی صدای آمریکا، نه تنها اصالت خاطرات منتسب به مادرش، فریده دیبا، را رد کرد بلکه افزود: به کتاب‌های منتشر شده در ایران نمی‌توان اعتماد کرد. او از جمله به خاطرات منسوب به تاج‌الملوک پهلوی اشاره کرد که از سال‌ها پیش از انقلاب به بیماری آلزایمر مبتلا بود. خانم فرح پهلوی به نحوی سخن گفت که گویا انتشار این جعلیات نوعی سیاست سازمان‌یافته از سوی دولت ایران است.

بدون اغراق کمتر کتاب خاطراتى را میتوان پیدا کرد که به سندى در جهت اثبات اهداف سیاسى روز نویسندگان آن تبدیل نشده باشد. خاطره نویسها گذشته شان را بعنوان سندى در جهت اثبات فعالیتهاى روزشان مى نویسند، خاطرات و حقایق تا آنجا بیان مى شوند که خیرى براى فعالیت امروز داشته باشد. دروغ، ریا، قلب حقایق، ضایع کردن و یا تعاریف غلو آمیز از شخصیت ها و رنگ افسانه اى زدن به رویدادها جوهر سبک نگارش این نوع خاطره نویسى ها است. به خاطرات توده ایها نگاه کنید، از انور خامه اى گرفته تا بابک امیر خسروى، به خاطره نگارى رفسنجانى، منتظرى و بنى صدر نگاهى بیاندازید، خاطره پردازى انواع تیمسارها، درجه داران و افراد فامیل محمد رضا پهلوى را سیاحت کنید. چه چیزى دستگیرتان مى شود؟ همیشه حق با آنها بوده است، خودشان قهرمان بلامنازع رویدادها و طرف محق کشمکشهاى سیاسى بوده اند. تنها هدف تمام کوه این خاطره پردازى ها توجه دادن به بر حق بودن آنها در دیروز، امروز و لابد آینده است. [xxxii]

كتاب هاى خاطرات ملكه پهلوى، فریده دیبا، فوزیه، اردشیر زاهدى، شهناز پهلوى و ده ها كتاب دیگر كه در تهران چاپ شده جعلى است. آنچه كه تاكنون در باب پرونده سازى و جعل سند و اتهامات جور واجور براى مصادره اموال و اعدام افراد در این ۲۶ سال بر مردم ما گذشت دامنه آن چند سالى است خودى هاى رژیم را هم در برگرفته كه هر روز شاهد انواع و اقسام اتهامات، جاسوسى، وطن فروشى، سند سازى، جواز فروشى دست اندر كاران براى خارج كردن رقبایشان از صحنه هستیم. كلینى در كتاب مشهورش گفته است: وقتى با كسى مخالف هستید آبروى او را ببرید كه مجبور به ترك شهر و دیار شود. در تمام نظام هاى دیكتاتورى و استبدادى چه استبداد مذهبى و چه در نظام هاى كمونیستى از این (سلاح) كه اخلاقیات پست است استفاده مى كردند تا مخالفین خود را بكوبند و از میدان به در كنند.
...این تهمت زدن ها از فقر فرهنگى سرچشمه مى گیرد كه لازم است با این (جهل بزرگ) مبارزه گردد. اما چند سالى است كه خاطره نویسى جعلى آن هم به سبك مبتذل پاورقى نویس هاى دست چندم مطبوعات گذشته به سیاق اصغر قاتل و حاج ربابه و سید مهدى بلیغ باب شده است. اولین سرى از این خاطرات جعلى با كتاب (پرى غفارى) كه انواع و اقسام اتهامات را به افراد سرشناس وارد مى كرد آغاز شد. سپس خاطرات (فردوست) كه البته با تردستى و در سطح بالاترى تنظیم شده بود به بازار آمد و با احساس خطر طرفداران سلطنت این موج خانواده شاه سابق ایران را در بر گرفت. بعد كتاب قطورى به نام خاطرات بانو فریده دیبا، دخترم فرح چاپ و منتشر شد. سپس كتاب خاطرات ملكه پهلوى مادر محمد رضاشاه فقید و همسر رضاشاه در تهران چاپ شد. جاعل كتاب بدون این كه اطلاع داشته باشد كه ملكه مادر با حال بیمارى در خانه دخترش شاهدخت شمس در آمریكا بسترى است و در آنجا چشم از جهان فرو بست، مدعى شده ملكه مادر در تهران است و هر شب قبل از خواب یك استكان كنیاك مى خورد! چند ماه قبل نیز كتابى تحت عنوان (۲۵ سال در كنار پادشاه) حاوى خاطرات آقاى اردشیر زاهدى در تهران چاپ شد كه چون در آن كتاب جعلى عكس هاى جالبى از خاندان سلطنت بود با استقبال مردم روبرو شد و در هفته اول انتشار تمام شماره هاى آن فروش رفت. سپس خاطرات (شهناز پهلوى) در دو جلد منتشر شد.[xxxiii]

كوشش و تلاش بى سابقه اى در داخل و خارج، براى نگارش «تاریخ معاصر ایران» به عمل مى آید. در یك مورد از سوى نهادهاى ظاهراً فرهنگى آمریكا، براى تهیه «تاریخ شفاهى ایران» ششصد هزار دلار سرمایه گذارى شده است كه ما در نخستین شماره مجله «تاریخ و فرهنگ معاصر» شرح مبسوطى در این زمینه آورده ایم...
در دیگر كشورهاى غربى، عمله رسمى یا آماتور امپریالیسم و حقوق بگیران سابق رژیم پهلوى، به شدت و سرعت مشغول «تاریخ نگارى» و «خاطره» نویسى هستند و در این راستا ١٦ جلد تاریخ دوران پهلوى را به قلم دكتر الموتى، از لندن منتشر ساخته اند و ده ها نوع كتاب به نام «خاطرات» به دست چاپ سپرده اند كه بخش عمده اى از آنها اصولاً جعلى است.
خاطرات اسدالله خان علم» و «علی امینی» و دیگر اوباش دوران پهلوی ازجمله كتاب هایی است كه به بازار آمده است. از قول شاه سابق «پاسخ به تاریخ» نشر داده اند و از قول اشرف پهلوى، جرثومه فساد و تباهى: «تسلیم ناپذیر»! و از زبان ثریا پهلوى، «كاخ تنهائى» را... و اكنون باید منتظر خاطرات «فرح پهلوى» بود و «تاریخ انقلاب اسلامى!» به قلم عمله ظلمه معروف چون شجاع الدین شفا و داریوش همایون و امیر طاهرى و یا قلم به مزدانى از این قماش كه در دیار غرب، به بهره گیرى بهینه! از «آزادى!» اشتغال دارند.
البته اگر این موجودات دو پا، تاریخ رژیم خود را مى نوشتند و آنچه را كه ژنرال حسین فردوست در خاطرات خود درباره آنها آورده است، تكمیل مى كردند، ما را با آنها حرفى نبود. ولى آنها به بررسى تاریخ ما! پرداخته اند و در این رابطه، حتى «تاریخ فدائیان اسلام» را هم در كتاب هاى این آقایان مى یابیم كه طبق انتظار، آكنده از اكاذیب، تحریف حقایق و وارونه گوئى ها است... و گاهى آن چنان دروغ بافته اند كه هیچ عاقلى نمى تواند آن را باور كند، اما اینها در همه چیز اهل «شاه كار» ند![xxxiv]

چند شب مجلس روضه خوانی رفتم. در یکی محمد تقی فلسفی روی منبر بود. این آخوند تاریخچه درازی دارد. اولا بسیار واعظ زبر دستی است. ثانیاً حافظه بسیار خوبی دارد. ثالثاَ لحن صدای او در نطق کردن واقعاً گیرا است. ولی افسد الناس است. مرد پلیدی است. این همه که سنگ اسلام به سینه می زند، خود فاسقترین آدمها است. تریاک کش و عرق خور است ولی ظاهری بسیار آراسته دارد... وقتی نخست وزیر بودم باز هم علمدار علما و فئودال ها بر علیه اصلاحات شاه شد تا غائله ١٥ خرداد... پیش آمد. آن وقت من او را گرفتم و حبس کردم. در محبس فقط از من عرق و تریاک خواسته بود که برایش فرستادم. [xxxv]

در این هفته دو کتاب خوانده‌ام یکی جلد سوم خاطرات پس از انقلاب‌ هاشمی رفسنجانی زیر عنوان «آرامش و چالش» و دیگری خاطرات فرح پهلوی با عنوان «کهن دیارا» که از جمله کتاب‌هائی هستند که به دلیل نام نویسنده و نه محتوای کتاب در زمره کتاب‌های ماخذ درباره چهل سال اخیر تاریخ ایران قرار خواهند گرفت. ارزش هر دو کتاب به مثل از کتاب پاسخ به تاریخ محمدرضا شاه، یا کتاب خاطرات ارتشبد فردوست به مراتب بیش‌ ترست گرچه هنوز نمی‌توان گفت که ازخاطرات اسدالله علم معتبرترند که بی‌شک روایت قابل اعتماد و دست اول بخشی از داستان قدرت در تاریخ معاصر ایران است.
اما انصاف حکم می‌کند که چون از این کتاب‌ها نام برده شد نکته‌هائی در مورد هر کدام گفته آید. کتاب پاسخ به تاریخ در فرصتی کوتاه و آن هم در دوران بیماری شاه سابق دیکته شد و تنها هدف آن دفاع از کارنامه کسی بود که عمرش داشت به پایان می‌رسید و او خود از نزدیک شدن پایان کار خبر داشت و در شرایط سخت در بدری نوشته شد. خاطرات علم نوشته‌های روز به روز اوست که توسط ویراستاری محترم و دقیق و امانتدار تبدیل کتابی شد که اسدالله علم دیگری را به همگان شناسند و از این جهت هم کتابی تاثیرگزار بود. کتاب خاطرات فرح پهلوی در بیست و چندمین سالگرد پیروزی انقلاب ضد سلطنتی و تبعید خاندان سلطنت نوشته شده و به ویژه در روایت ماجرای‌های نخستین روزهای تبعید آخرین خانواده سلطنتی ایران و مرگ آخرین شاه معتبر و دست اول است. کتاب خاطرات ارتشبد فردوست در زمانی که وی در حبس بوده و توسط بازجوی وی از روی نوارهای اعترافاتش گزیده شده و در هیچ زاویه‌ای مگر شناخت نویسنده نمی‌تواند مرجع قرار گیرد و کتاب‌ هاشمی رفسنجانی گرچه ادعا شده که روز نوشت‌های اوست اما ملاحظات زمان و ویراستاری‌های مصلحتی که اثرش در سطر سطر آن پیداست کتاب را از روز نوشته‌هائی مانند خاطرات اسدالله علم متفاوت می‌کند و نویسنده در زمان انتشار کتاب هم صاحب قدرت است.
کم نیستند کسانی که معتقدند این قبیل کتاب‌ها نظیر خاطرات فرح پهلوی و‌ هاشمی رفسنجانی تاریخ نیستند و بی‌ارزشند و فقط برای دفاع از نویسنده و بزرگ‌ نمائی او نوشته می‌شوند به آن نشانی که حقیقت را به تمامی نمی‌گویند و حتی کوشش بسیاری هم برای واژگونه نشان دادن آن و پنهان داشتن واقعیت‌ها به کار برند، این سخن غلط نیست اما به نظرم باز هم از اهمیت این نوع کتاب‌ها نمی‌کاهد. گرچه که معمولا موافق و علاقه‌ مندی تازه برای نویسندگان خود خلق نمی‌کنند ولی به اندازه کافی به مخالفانشان بهانه می‌دهند که در مخالفت خود استوارتر شوند». [xxxvi]

 

مقاله قبلی

مقاله بعدی