آیا سازمان مِلل متّحد حقیقتاً قادر به متّحد نمودن مِلل است؟(۱)
نوشتۀ: دیوید لَنگِنس ( David Langness)
ترجمۀ مهرداد جعفری
هفتاد دو سال است که جامعۀ بشری جنگی جهانی نداشته و همچنین هفتاد دو سال است که از تشکیل و استقرار سازمان مللِ متّحد گذشته. آیا این امر تصادفی است؟
برای یافتن جوابی به این سؤال بسیار بجاست که نظری به تاریخ سازمانِ ملل انداخت. تاریخ سازمان ملل ریشه ای از ابتدا و در دوران غم انگیز جنگ جهانی دوّم- پرکشته ترین جنگ در تاریخ جامعه بشری- دارد و رهبران جهان تا حدّی که قادر بودند سعی نمودند از شروع جنگ جهانی سوّم جلوگیری نمایند.
در بهار سال ۱۹۴۵ همان رهبران جهان به محض تشخیص این که قوای متّفقین که شامل ایالات متّحدۀ آمریکا، انگلستان و روسیه بود بر قوای متّحدۀ آلمان، ایتالیا و ژاپن پیروز خواهند شد، زمینه و بنیان تشکیل سازمانِ ملل متّحد را برقرار نمودند. در خاتمۀ جنگ جهانی به میزبانی ملل متّحد کنفرانس سازمان بین المللی یا (UNCIO) از پنجاه کشور متّفق دعوت گردید که در سانفرانسیسکو گرد هم آیند.
امروزه می توان در مقرّ سازمان ملل متّحد (در سانفرانسیسکو) گردش نمود و اگر گذار کسی به سانفرانسیکو افتد بسیار نیکوست که از این مکان دیدن نماید زیرا این بنای عظیم روزی تمامی امیدهای صلح جویانۀ عالم انسانی را در خود داشت و منشور ابتدائی و اصیل سازمان ملل متّحد را بوجود آورد که در بر گیرندۀ مطالبی مانند آنچه که در زیر آمده می باشد:
ما اعضای جامعۀ ملل متّحد مصمّمیم که:
* نسل های آینده را از عذاب جنگ که تا حال در دوران حیات ما برای دو بار رنج و اَلَمِ ناگفتنی برای بشر آورده نجات داده، و
* اعتقاد خویش را به حقِّ ابتدائی حقوق بشر، به شرافت و ارزش هر یک از انسان ها، با تساوی حقوق مردان و زنان و تمام ملّت ها اَعَمّ از کوچک و بزرگ تأئید کرده، و
* شرایطی بوجود آورد که بتوان تحت آن عادلانه و با احترام تمامی معاهده ها و دیگر اسناد قانونی بین المللی را محافظت نمود، و
* به بهبودی رشد اجتماعی و معیارهای بهتر زندگی اقدام کرده...
در مقرّ سازمان ملل در سانفرانسیکو بیش از هفت دهه قبل ملّت های متعدّد مقدّمتاً تصمیم گرفتند که اساس استقرار سازمانی جهانی برای امنیّت و صلحی جهانی را بنیان نهند.
آیا این اهداف آشنا به نظر نمی رسد؟ اگر تماسی با آثار دیانت بهائی بوده باشد باید اهدافی آشنا باشد که شامل توافق های بین المللی و اتّحاد ملل، ایجاد صلح جهانی از طریق حکومتی جهانی، حقوق بشر یکسان برای همگان، تساوی حقوق بانوان و مردان، اطاعت از قراردادها و معاهده های جهانی، یافتن راه حلّ روحانی در مسائل اقتصادی و اجتماعی نوع بشر می باشد.
شباهت بسیار نزدیک اهداف منشور اوّلیه و احکام دیانت بهائی امری تصادفی نیست. بهائیان در فرایند ایجاد این منشور و امضای آن شرکت داشتند. خانم میلدرد متّحده (۱۹۰۸ـ ۲۰۰۰)، عضو جامعۀ بهائی، در سانفرانسیکو، در جلسات مقدماتی ملل متّحد برای امضاء نمودن منشور حضور داشتند که بعداً تبدیل به جامعۀ جهانی بهائی گردید. ایشان اوّلین نمایندۀ رسمی جامعه گردیدند.
بجای سازمان ملل متّفق که اوّلین اقدام بی ثمر در ایجاد تشکیلاتی بین المللی بین تمامی دولت ها بود طرح ایجاد سازمان ملل متّحد شروع گردید که در تاریخ ۲۶ ژوئن سال ۱۹۴۵ منشور آن سازمان به عنوان اوّلین حکومت جهانی برای امضای کشورهای عضو آغاز گردید. پنج ماه بعد از افتتاح این منشور برای امضاء، رسماً در تاریخ ۲۴ اکتبر ۱۹۴۵ با عضویت ۵۱ کشور سازمان ملل متّحد ایجاد گردید.
احکام دیانت بهائی سال های قبل این شباهت شگفت آور قابل قبول جهانیان را پیش بینی نموده بود. زمانی که در سال ۱۹۴۵ نمایندگان جهت کنفرانس سازمان بین المللی یا (UNCIO) گرد هم آمده بودند، تعداد معدودی به این که حضرت عبدُالبهاء در همان شهر سانفرانسیسکو تقریباً ۷۵ سال پیش این رویدادها را پیش بینی کرده واقف بودند. «امید است که لِوایِ صلحِ عمومی در این ایالت بلند گردد.» ۲
وقتی که استقرار سنگ اوّلیۀ مقرّ دائمی سازمان ملل در شهر نیویورک در سال ۱۹۴۹ انجام می گرفت، بهائیان بیانات حضرت عبدُالبهاء را که در سی و هفت سال پیش با بصیرت خاصّ فرموده بودند و شهر نیویورک را به «مدینۀ میثاق» تسمیه نمودند در خطابه ای برای انجمن صلح شهر نیویورک در هتل آستور چنین فرمودند:
«شکّی نیست که... لِوایِ توافقِ مِلل در این مکان بلند خواهد گردید و به تمام کشورهای دیگر عالم انتشار خواهد یافت» ۳
هیئت نمایندگی جامعۀ بهائی (سازمان های غیر منتفع) در کنفرانس (UNCIO) در سانفرانسیکو
از چپ به راست: امین بنانی، میلدرد متحده، هیلدا ین و ماتیو بولاک
لیک ساکس، نیویورک، امریکا، آوریل ۱۹۴۹
این امید تازه متولد شدۀ صلح جهانی، امنیّت و همکاری حاصل آن چیزی است که در آثار بهائی بعد از صدمات خانمانسوز جنگ جهانی که ۶۰ میلیون انسان را از بین برده پیش بینی شده بود. نتایج نکبت بار جنگ نهایتاً باعث شد که احساس مسؤولیّتی را در جهت رفاه نوع بشر که رهبران جهان برای صدها سال از آن پرهیز نموده بودند برانگیزد.
یقیناً ترس حاکم بر جامعۀ بشری از استفاده از سلاح های هسته ای برای اوّلین بار عامل محرّکه ای بود که نمایندگان (UNCIO) را وادار نمود به امضای این قرارداد اقدام نمایند- که چنین آینده نگری در پیش بینی های حضرت عبدُالبهاء در ایّام سفر در آمریکای شمالی آمده که فرمودند عاقبت، صلح حاصل خواهد شد زیرا ملّت ها مجبور خواهند شد که آن را قبول نماید.
ولی آیا سازمان عملاً می تواند جامعۀ بشر را متّحد نماید؟ تا حال جواب منفی است. بهائیان می دانند که سازمان ملل متّحد هنوز سازمانی کامل و تمام عیار نیست و باید مراحل تکاملی بسیاری را بپیماید تا آنچه را که حضرت بَهاءُالله برای جامعه ای منصفِ متّحد تحت حکومتی جهانی با بینشی اِلهی در نظر داشتند تحقّق بخشد.
بدون هیچ شکّی سازمان ملل تا حال سعی فراوان نموده که جنگ جهانی سوّم اتفاق نیفتد. از تشکیل سازمان ملل متّحد تا حال عالم انسانی تحمّل نزاع و جنگ های منطقه ای فراوانی را نموده و در عرض هفتاد سال گذشته از شبحِ جنگ عمومی هم گریخته ولی در واقع این نکته و این دست آوردها بنفسه هدیه ای گرانبها برای جامعۀ بشری است! دنیائی که هرچه بیش تر به سوی توسعۀ مُهمّاتِ کشنده تر پیش می رود چنین نتیجه ای باید بنفسه باعث سپاس نوع بشر باشد. همچنین باید سرنخی به بشر دهد که اگر بتواند تمام افکار و قلوب خویش را مجتمعاً متوجّه یک نکته نمایند و آن تمرکز در وحدتِ نظر و یگانگی برای از بین بردن مشکلات عالم بشری است.
امور مالی سازمان ملل متّحد بوسیلۀ کشورهای عضو بررسی شده و بودجۀ آن را داوطلبانه تأمین می نمایند. سازمان ملل به استقرار صلح و امنیّت در مناطق جنگی کمک می کند، هم چنین به بهبودی و حمایت حقوق بشر می پردازد، سعی در پیشرفت امور اجتماعی و اقتصادی می نماید، با به کار گرفتن برنامه های حمایت از محیط زیست در بهبود آن هم کمک می کند، در شرایط خشکسالی و حوادث طبیعی و مسائل مناطق جنگ زده کمک های عظیمی برای جوامع صدمه دیده ارسال می نماید.
همان طوری که در محوّطۀ مقرّ سازمان ملل متّحد در سانفراسیسکو می توان در حال قدم زدن بود تصوّر جهانی بدون سازمان ملل متّحد باید انسان را به تفکّر وادارد. با کم شدن رشد اقتصادی جهانی، منابع طبیعی، و وابستگی های بیش تر محیط زیست و خطر همیشگی شروع جنگی جهانی لازمه اش ایجاد سازمان بین المللی می بود اگر تا حال آن را نداشتیم.
توضیحات:
(۱). برای اصل این مقاله به زبان انگلیسی به وبسایت زیر مراجعه فرمایید:
(۲). ترجمۀ تحت اللّفظی بیان حضرت عبدُالبهاء.
(۳). ترجمۀ تحت اللّفظی از خطابۀ حضرت عبدُالبهاء در تاریخ ۱۳ می ۱۹۱۲، نیویورک.
نظر خود را بنویسید