پیام ۵ دسامبر ۲۰۱۳
ترجمه‌ای از پیام بیت العدل اعظم الهی خطاب به بهائیان جهان (از: مرکز جهانی بهائی)
٥ دسامبر ۲۰۱۳
ستایندگان اسم اعظم در سراسر عالم ملاحظه فرمایند
دوستان عزیز و محبوب،
حضرت عبدالبهاء یکصد سال پیش در پایان "مسافرت پر عزّت و حشمت" خود به کشور مصر و دیار غرب در چنین روزی به ارض اقدس مراجعت نمودند و همانند هنگام آغاز مسافرت، از هر گونه تشریفات و مراسم پر سر و صدا اجتناب ورزیدند. امّا در سالیان بین عزیمت و بازگشت آن حضرت، دوره‌ای پراهمّیّت در تاریخ امر مبارک بسط یافته بود، دوره‌ای که حضرت ولیّ عزیز امر الله آن را "فصل مشعشعی" توصیف نمودند که طیّ آن "بذر امکاناتی فوق تصوّر به ید قدرت نفس نفیس مرکز میثاق در بعضی از اراضی حاصل‌خیز غرب افشانده شده بود."
حکایات مربوط به مسافرت‌های حضرت عبدالبهاء و نفوذ آن حضرت بر نفوسی که به موهبت ملاقات با ایشان فایز شدند بی‌شمار است. افرادی که از شدّت اشتیاقِ وصول به فیض حضور مبارکش به طرقی خارق‌‌العاده — با قایق، پای پیاده، یا حتّی با آویزان شدن به میله‌های زیر قطار — متوسّل شدند و به سویش شتافتند نام خویش را در خاطر نسل‌های آینده از کوچک و بزرگ، جاودان نمودند. گواهی نفوسی که در اثر یک برخوردِ هر قدر مختصر با مولای محبوب‌شان، گاهی تقریباً بدون ذکر کلامی، تقلیب شدند هم‌چنان روح را به اهتزاز می‌آورَد. عمومیّت آیین مقدّس بهائی در تنوّع وسیع گروه‌هایی که به حضور می‌پذیرفتند — اعمّ از غنی و فقیر، سیاه و سفید، بومی و مهاجر — به وضوح به چشم می‌خورد. قلم و زبان از توصیف توفیقات عظیمۀ حضرت عبدالبهاء در طول این اسفار قاصر است. بذرهای فراوانی که آن حضرت افشاندند و از طریق مکاتبات وسیع خود که تا پایان حیات عنصری ایشان ادامه داشت آن را پرورش دادند، به صورت جامعه‌ای ثابت‌قدم شکوفا گشت که توانست بار عظیم وظایف سال‌های بعد را حمل نماید، اوّلین ساختارهای تشکیلات ملّی بهائی را تأسیس کند، و در جهت تحقّق آمال مولای محبوب برای گسترش تعالیم الهی به هر شهر و دیار، شروع به اقدام نماید.
احبّای عزیز البتّه در این ایّامِ صدمین سالگرد علاوه بر توجّه به این نکات، اقدامات بسیار دیگری نیز انجام داده‌اند و همان گونه که امیدوار بودیم با الهام از مثل اعلی و تحت هدایات ابدی مولای بی‌همتا توجّه خود را به وظایفی که در پیش دارند معطوف نموده‌اند. از مشاهدۀ گسترش مساعی، به خصوص در جهت تعلیم و تربیت روحانی کودکان و جوانان بسی خرسندیم. تأسیس مؤسّسۀ مشرق‌الاذکار که حضرت عبدالبهاء طیّ سفر خویش به ایالات متّحده اهمّیّت خاصّ آن را صریحاً تأکید فرمودند، در هشت کشور در حال پیشرفت است و به موازات آن در هر مرز و بوم جلسات دعا و مناجات که جنبه‌ای جمعی از حیات روحانی است برگزار می‌گردد. اشتغال فزایندۀ جامعۀ بهائی به حیات اجتماع چشم‌انداز تازه‌ای به هر گونه گفتگوی رسمی و غیر رسمی می‌بخشد و انعکاسی است واضح از توجّه عمیق حضرت عبدالبهاء به نیازهای هر عصر. در آن محدوده‌های جغرافیایی که احتیاجات ناشی از وسعت و شدّت فعّالیّت‌ها بیشتر احساس می‌شود، از طریق یک فرایند یادگیری، طرح‌های پیشرفته‌تری برای هماهنگ‌سازی امور، صبورانه و به تدریج در حال شکل‌گیری است. در بعضی از مناطق جهان با اقدامات و راهنمایی‌های ویژۀ مؤسّسات، فوجی از مهاجرینِ مشتاق مشغول کمک به تقویت پایه‌های رشد مستمرّ و گسترش دامنۀ موفّقیّت‌های جامعه هستند. فرایند ترویج و تحکیم با فعّالیّت‌های خستگی‌ناپذیر نفوس فداکار بی‌شماری به پیش می‌رود که به طرق مختلف و به پیروی از حضرت عبدالبهاء با جان‌فشانی به خدمت قائمند. توان‌مندی فزون‌یافتۀ جامعه‌ای جهانی برای کمک به حرکت تودۀ مردم به سوی بینش حضرت بهاءالله، در یازدهمین کانونشن بین‌المللی بهائی به نحو قابل ملاحظه‌ای آشکار بود. همان توان‌مندی در فیلم مرزهای یادگیری به وضوح به چشم می‌خورد و در بیانیّۀ بینش‌هایی از مرزهای یادگیری نیز به طور مشروح بررسی گردیده و این دو سند موجب شده‌اند که جامعه نه تنها در مورد پویایی رشد بلکه در بارۀ طرق درمان علل بسیاری از بیماری‌های اجتماعی نیز به تأمّلی عمیق پردازد. و ماه‌های آخر این دوران سه‌ساله شاهد نمایش چشم‌گیر این واقعیّت بود که چگونه نسل کنونی با گرد هم آمدن بیش از هشتاد هزار جوان در سلسله کنفرانس‌هایی که در مدّت چهار ماه در متجاوز از یکصد نقطه در سراسر کره ارض برگزار گردید به ندای خدمت به عالم انسانی، خدمتی که به نحوی منحصر به فرد در وجود مبارک حضرت مولی الوری متجسّم بود، پاسخ گفته است.
هرچند هر یک از این کنفرانس‌ها ویژگی‌های خود را داشت ولی همگی در خصایصی اساسی مشترک بودند از جمله: توجّه دقیقی که در تدارک همۀ آنها به کار رفته بود، اتّحادی فکری که در هر یک از این گردهمایی‌ها به نحوی محسوس مشاهده می‌شد و نیرویی که از کلّیّۀ این همایش‌ها فوران نموده است. عزم راسخ شرکت‌کنندگان را می‌توان در تلاش‌های پرشور آنان برای حضور در کنفرانس‌ها ملاحظه نمود. برخی با فداکاری زیاد کوشیدند تا وجوه لازم را از منابعی اندک تأمین کنند؛ در موارد دیگر احبّا توانستند با توضیح اهداف والا و ماهیّت مصفّای این رویدادها اجازۀ مخصوص از مسئولین امور کسب نمایند. در موردی یک شرکت کشتیرانی برای تسهیل سفر شرکت‌کنندگان مسیر خود را تغییر داد و در مواردی دیگر بعضی از جوانان برای رسیدن به محلّ کنفرانس‌ها چندین روز پیاده راه پیمودند. شرح بینش‌های حاصله، خلّاقیّت ایجاد شده، احساسات هیجان‌انگیزی که ابراز گردیده و فراتر از همه، انگیزه‌ای که برای خدمت به وجود آمده، همه نمایان‌گر آن است که حاضران در این کنفرانس‌ها تحت تأثیر قوای روحانی‌‌ای بودند که نفوذش به مراتب پایدارتر و عمیق‌تر از هر قوّه‌ای است که می‌توانست صرفاً از شعف دوستی و حضور در جمعی بزرگ حاصل شود. موجب بسی دل‌گرمی است که ده‌ها هزار جوان که به امور ناچیز و بی‌ارزش دنیا دل نبسته و به آسانی به هم‌رنگی با جماعت تن در نداده‌اند، اکنون به دایرۀ دایم الاتّساع گفتگو و یک الگوی عمل کشیده شده‌اند که برای دنبال کردن یک زندگی هماهنگ و منسجم و برای اثرگذاری بر تقلیب روحانی و اجتماعی، پیامدهایی پردامنه دارد. توان‌مندی سه شرکت‌کننده‌ای که موفّقیّت نقشۀ پنج‌ساله متّکی بر آنها است به حدِّ قابل توجّهی افزایش یافته است. عواملی که موجب این افزایش گردیدند بسیارند از جمله هم‌کاری خالصانه بین مؤسّسات برای به حرکت درآوردن و هدایت جمعی چنین کثیر و آماده نمودن گروه عظیم تسهیل‌گران برای کمک به آنان؛ کوشش دسته‌جمعی و صمیمانۀ جامعه برای وسعت بخشیدن به دایرۀ شرکت‌کنندگان و ملاحظۀ اثرات عمیق این اقدام؛ و نهایتاً، مشاهدۀ عزم راسخ هر فردی که با بهره بردن از مفاهیم مورد بحث در کنفرانس، به جمع ده‌ها هزار نفر که مشغول مراوده با صدها هزار نفر دیگر هستند می‌پیوندد. هرچند می‌دانیم که جوانان در خطّ مقدّم این پیشرفت هستند امّا در عین حال ویژگی ممتاز این موفّقیّت آنست که تمامی جامعه قیام به حمایت و تشویق و کوشش برای حصول آن نمود و اینک از مشاهدۀ تقدّم خود به عنوان یک وجود ارگانیک و هم‌بسته، با آمادگی بیشتر برای رویارویی با نیازهای عصر حاضر مسرور است.
با توجّه به تمامی این توفیقات، تردیدی نداریم که این تحوّلات گویای آنست که در فرایند دخول افواج پیشرفتی حاصل گردیده که تا کنون نظیر آن مشاهده نشده است.
از همه دعوت می‌کنیم که در اهمّیّت مجهوداتی که جامعۀ اسم اعظم بدان اشتغال دارد، مجهوداتی که مولای حنون در طیّ سفرهای خود کوشیدند تا مقاصد آن را مشخّص فرمایند، تأمّل کنند و همِّ خود را وقف کمک به تحقّق اهداف آن نمایند. حضرت عبدالبهاء در یکی از خطابات مبارکه بیاناتی به این مضمون می‌فرمایند که به جان و دل بکوشید تا مجاری عنایات حقّ شوید زیرا او شما را برگزیده که سفیر محبّت الهی در بین اهل ارض و حامل مواهب روحانی برای نوع بشر بوده سبب اتّحاد و اخوّت جمیع ملل گردید. و در موقعیّتی دیگر می‌فرمایند "بلكه انشاء‌الله اين عالم ناسوت مرآت عالم لاهوت شود صور لاهوتیّه در مرآت ناسوتیّه انطباع يابد و آن مقصد اصلی از خلق انسان كه می‌فرماید انسانی به مثال خود خلق كنیم آن صورت و مثال الهی در مرآت حقایق انسانی ارتسام يابد." الحمد لله که مجهودات شما کلّاً به این هدف معطوف است. در طیّ نیمۀ دوم نقشۀ پنج‌ساله قوای اجتماع‌سازی امر الله باید در هزاران محدودۀ جغرافیایی انتشار یابد، محدوده‌هایی که در آنها برنامه‌های رشد باید آغاز شود تقویت گردد و یا گسترش یابد. وظیفۀ خطیر مؤسّسات بهائی و نهادهایشان فراهم ساختن وسایلی خواهد بود تا همۀ کسانی را که خالصانه و مجدّانه در آرزوی جهانی بهترند — با هر میزان از اشتغال قبلی در فرایند آموزش روحانی — همراهی نمایند و به آنان کمک کنند تا آن آرزو را به گام‌هایی عملی که نتایج آن روز به روز و هفته به هفته انباشته می‌شود تبدیل نمایند و جوامعی پویا و شکوفا بنا کنند. چه بجاست که در این برهه از زمان نسلی از جوانان به پا خاسته است تا مسئولیّت‌های فزاینده‌ای را بر عهده بگیرد زیرا در ماه‌ها و سال‌های آینده مساعدت آنان به کارهای در دستِ اجرا سرنوشت‌ساز خواهد بود. در ادعیۀ خود در اعتاب مقدّسۀ علیا از پروردگار توانا رجا می‌نماییم که همۀ عزیزانی را که خواهان سهمی در این مشروع عظیم‌‌اند تأیید و توفیق عطا فرماید، عزیزانی که رفاه واقعی دیگران را به راحت و آسودگی خویش ترجیح می‌دهند و به عنوان مثلی اعلی و سرمشقی عاری از خطا برای نحوۀ کردار و رفتار، به حضرت عبدالبهاء چشم دوخته‌اند تا آنکه "ظلمانیان نورانیان گردند" و "محرومان صرف محرم راز ملکوت شوند."
[امضا: بیت العدل اعظم]
نظر خود را بنویسید