بارها در ردیه های ضد بهائی نامهربانان بی انصاف کوشیده اند حضرت باب را دارای تحصیلات علمی و حوزوی بدانند و از این طریق رسالت و مظهریت الهی ایشان را زیر سؤال ببرند. امّا به شهادت آثار خود حضرت باب و متون تاریخی، حضرتشان در کودکی مدتی به مکتب شیخ عابد در شیراز فرستاده شدند ولی جز در حدّ سواد خواندن و نوشتن ادامه ندادند و چنان حالات معنویشان از سایر اطفال متمایز بود که شیخ عابد نسبت به ایشان نه تنها احساس معلم و شاگردی نمی کرد بلکه قلباً خاضع بود به طوری که نهایتاً بعدها در اثر آگاهی از متن یکی از تفاسیر حضرت باب در معنی «بسم الله» به ایشان ایمان آورد. سواد آموزی حضرتشان منحصر به همین چند سال در طفولیت بود و پس از آن قطع شد و در نوجوانی و جوانی به همراه دائی های خود به تجارت مشغول شدند و چند ماهی نیز به کربلا رفتند و ضمن آن چند ملاقاتی هم با سید کاظم رشتی داشتند که از نوع تعلیم و تعلم و طلبگی نبود.(۱)